Een taal kritische aantekening
 
Sinds Biden’s overwinning doet het verhaal – ‘verhaal’ bijna in de filosofische betekenis van het woord – de ronde dat is gaan heten: ‘The Big Lie’. De Grote Leugen. Hierin bestaande dat Republikeinse politici en kiezers, desgevraagd én ongevraagd, antwoorden of stellen, dat de overwinning van Biden gestolen is, berust op verkiezingsfraude. Biden won stellig zonder fraude. Maar even stellig is er geen sprake van liegen. De Grote Leugen bestaat gewoon niet.
Wat is er dan wel aan de hand? Een gevalletje fundamentele spraakverwarring (waaraan, uit gemakzucht en onbegrip aan Democratische zijde, te weinig wordt gedaan).

Reis met mij mee.

We zijn in een wegkwijnend plaatsje in Overvlieggebied of elders in de VS, maar in elk geval op een adres waar Trump wordt aanbeden. Aanbidding is namelijk de emotie die Trump kon en kan opwekken bij mensen. Sommige mensen. Emotie die geen enkele andere kandidaat van welke politieke richting, voor welke functie ook kan opwekken bij de bewoners van dat adres.
De telefoon gaat. De zoveelste peiling of omvraag. Men neemt op.
En meteen, met de deur in huis, of na wat omhaal wordt gevraagd: ‘Bent u van mening dat Biden door verkiezingsfraude heeft gewonnen’ of, nog directer: ‘Bent u van mening dat Trump werkelijk heeft verloren of dat er sprake was van verkiezingsfraude’.

En nu komt het. Wat verstaat, of liever: voelt, ervaart, de aangesproken devote Trumpaanhanger? Iets totaal anders. Hij hoort: ‘Bent u bereid te bevestigen, voor God en de gemeenschap (= het wegkwijnende plaatsje dan wel de wijk vol Trump gelovigen) dat Trump een loser is en een schoft?’.
Dat wil de aangesprokene helemaal niet. Trump is de held, de heiland, categorie Gods plaatsvervanger op aarde. En dan een beetje ‘dat andere’ gaan zeggen, voor die zelfde God en de gemeenschap nog wel. No way. En zeker niet als zo’n verweggie uit NY of daaromtrent maar zo onuitgenodigd met zo’n vraag binnenstormt op dit Trump gewijde adres.
Gegeven evenwel de syntaxis en strekking van de vraag zoals verwoord – want ho, ho, we zijn Trump gelovigen maar niet dom – kan het antwoord alleen maar zijn: ‘Biden won, Trump verloor door verkiezingsfraude’. Waarmee dus wordt gezegd: ‘WTF. Flikker op jij, klootzak, Trump is mijn held, mijn heiland’. In de cubicle ergens in NY wordt weer eentje opgeteld bij het kamp van de Grote Leugen.

Ten onrechte, dus. Het antwoord op de vraag zoals die werd verstaan is volkomen eerlijk en feitelijk juist. Het gaat namelijk helemaal niet over de verkiezingen of verkiezingsfraude, maar om ‘gevoel’.
Allemaal onzin?
Ik citeer uit de bespreking d.d. 11.11.2022 van de serie ‘Atlanta’ door Touré *, de passage over een soort test op ‘Blackness’ die wordt afgenomen door vragen te stellen aan kandidaten voor een beurs:
“What happened to that boy at Lenox mall.” One applicant, a biracial boy who is white-passing and does not embrace Black culture, answers with facts: “A police officer killed him in a routine traffic stop.” Wrong. “I didn’t say, ‘What happened to that boy at Lenox mall?’” the examiner intones. “I said, ‘What happened to that boy at Lenox mall.’” The divining rod was this: Could you hear that he was not asking for information but instead was commenting on the pain of yet another shooting? The correct answer was, “Mm-mm-mmm. Damn shame”.

Capito?

Kan van bewoners op bedoeld adres überhaupt een antwoord gekregen worden op de vraag zoals verwoord: ‘Won Biden, verloor Trump door fraude?’ Niet d.m.v. een telefoontje vanuit NY. No way. Wel misschien door iemand met kennis van PTS of rouwverwerking, in een (herhaald) gesprek aan de keukentafel op het bedoelde adres.
‘WTF, kunnen we niet aan beginnen’, klinkt het op budgetcontrole niveau waar de cubicle zich bevindt.
Goed. Als het dan via de telefoon moet, dan is dit wellicht de aanpak.
Vraag of men eerlijke verkiezingen een belangrijk bestanddeel van democratie in de VS vindt (‘geef aan op een schaal van 1 t/m 9; 1 niet belangrijk, 9 heel belangrijk’).
Bij een antwoord > 7, als vervolgvraag: ‘Hoe erg is het voor uw  als verkiezingen in de VS oneerlijk verlopen? (weer de schaal 1 t/m 9 etc.).
En dan bij antwoord daarop >7 als slotvraag: ‘Hebt u uw leven radicaal omgegooid na de verkiezingen van 2020?’ (weer de schaal 1 t/m 9 etc. (9 is totaal omgegooid)).
Van iedere respondent die op die laatste vraag < 7 scoort, kan gevoeglijk aangenomen worden dat hij weet en erkent dat er geen fraude was. En daar moet je het bij laten en moet je het mee doen.

Een enkele NYT ‘pundit’ heeft hetzelfde beweerd. In samenzang met deze en tegen de rest van de Democratische echokamer in stelt BalieBreed dat – misschien een miljoen lui daargelaten – geen enkele Amerikaan, ook geen Republikein, werkelijk denkt dat Trump door fraude verloor. Onder dat miljoen niet één (kandidaat) vertegenwoordiger of gezagdrager van Republikeinse huize. Dat miljoen een fractie van de 332 miljoen inwoners van de VS én een ‘fringe’ die nog wel idiotere dingen waarneemt en voor waar aanneemt.

Er is geen Grote Leugen. Er is de Grote Teleurstelling, het Grote Trauma. De Grote Tragedie. Er is de hartekreet van de Trumpgelovige kiezers, handen ten hemel geheven, in Overvlieggebied: ‘Hoe kon dit gebeuren? Trump is mijn held, mij heiland’. En het koor van de Republikeinse politici antwoordt: ‘Ik hoor je en voel je pijn. Het is mijn pijn’. Geen woord aan gelogen (behalve misschien dat ‘Het is mijn pijn’; maar dát is een heel ander verhaal).
En de Democraten verdienen straf. Omdat ze dit niet zien of niet willen zien, uit clangevoel, analytische gemakzucht of met het oog op korte termijn electoraal gewin. Maar veel meer nog vanwege een groot gevaar verbonden aan hun getetter over de ‘Big Lie’. Want er ligt deze gevaarlijke boodschap opgesloten in de zojuist genoemde zang en tegen zang van volk en volksmenners: ‘Hoe kon dit gebeuren? Het zal niet meer gebeuren, daar zorgen we voor, indien nodig door fraude’.
Door te blijven razen over de Grote Leugen die niet bestaat – zelf dus een enorme leugen -, door daarmee circa 40% van het electoraat onbehandeld in een staat van psychopathologie te houden, scheppen de Democraten een emotioneel klimaat waarin verkiezingsfraude voor de Republikeinse kiezers een acceptabel ultimum remedium wordt.



   * NYT 11.11.2022