column

Nét voordat ik me ging zetten aan een serieuze hack van de Russische ‘atoomknop’ met als doel een klein raketje, met een klein ladinkje, na een kort en klein parabooltje te laten neerploffen op die kamer. De kamer, zaal eerder, waarin Putitler achter een eindeloos lange tafel zijn oorlogsplannen bedenkt en volvoert. Net vóór dat moment dus, gaf iemand mij het boek ‘Grensland  Een geschiedenis van Oekraïne’. Geschreven door Marc Jansen. Verschenen in 2014 en met een laatste herziening in 2017. Nu weer in herdruk in 2022 (maar zonder herziening).*

En nu laat ik dat hacken toch maar achterwege.

Niet omdat Putitler ‘objectief’ – naar redelijkheid en billijkheid, zou ik willen zeggen – niet achter die tafel weg moet, of er overheen getrokken moet worden, zoals Biden onlangs bij wijze van de hem zo vertrouwde ‘Biden gaffe’, maar overigens geheel juist, suggereerde. Maar omdat, na lezing van ‘Grensland’, ik denk dat we ons beter kunnen beperken tot steun – maar dan ook voluit en bereid een verdomde hoop (economische) pijn te lijden – aan Oekraïne en Zelensky waar het past én werkt. En het aan de Russen zelf kunnen laten al dan niet iets te doen aan hun Putitler.

Ik stel voorop dat de merites van wat volgt vooral dáárvan afhangen, of het relaas van Marc Jansen over de geschiedenis van Oekraïne een reëel en evenwichtig beeld geeft van die geschiedenis. Namelijk:
Een aaneenschakeling, vanaf circa het jaar 1000 tot nu, van inmenging van ‘buiten’, onderlinge twisten en moordpartijen, etnische zuiveringen en deportaties met betrekking tot een gebied van 600k km2 dat nota bene de naam ‘grensland’ draagt, en met bewoners van dat gebied, die pas gaandeweg, en dan vooral dóór de moordpartijen, etnische zuiveringen en deportaties, niet door of vanwege liefde, broederschap etc. dus eigenlijk pas na WO II, enige vorm van ‘identiteit’ of zelfs maar ‘gemeenschappelijkheid’ verkregen.
Deels dus precies zoals elders in Europa bon ton was in die goeie ouwe tijd, maar dan tot de macht 3 verheven. En deels (ook nog) bij wijze van regionale specialiteit. In het walgingwekkende, wel te verstaan, die regionale specialiteit.

Dat verhaal lijkt mij te kloppen. Maar ik was er niet bij en heb er geen studie van gemaakt.

Het zet je aan het denken.

De eerste gedachte is meteen al een, die op prettige wijze de eigen emotie bevestigt.
Het mag zo zijn, dat Oekraïne een natiestaat in wording is – zeker geen Nazi-staat in wording, zoals  Putitler roept vanachter de lange tafel, in een onmiskenbare, want bijna spontane en daarom overtuigende, daad van projectie van de eigen Nazi-‘mindset’ en de voor Rusland bijna voltooide Nazi-staatsinrichting – en dat de geografische, volkenkundige en taalkundige barensweeën en landschokken nog gaande zijn.
Het mag zo zijn, dat de Krim, al dan niet als ‘zak aardappelen’, maar in ieder geval als een ‘geschenk’ ten teken van de vriendschap van het Russische volk, in 1954 aan de Sovjetrepubliek Oekraïne werd over gedaan – door het Sovjet Centraal Comité onder leiding van Chroesjtsjov, een Oekraïner – en dat vanuit privaatrechtelijk perspectief hier misschien een voorbehoud in geval van een boedelscheiding tussen de ‘vrienden’ kan worden ‘ingelezen’, of een ‘entailing’, waarbij het overlijden van de Sovjetrepubliek Oekraïne de terugkeer van het bezit naar Rusland met zich brengt.
Niets van dit alles is een begin van rechtvaardiging voor de Russische inval. Al het voorgaande is namelijk tot stand gebracht op initiatief van Rusland zelf of tenminste met haar instemming, gegeven door meerderjarigen, in vrijheid en na verkregen juridisch advies.
Wederom vanuit privaatrechtelijk perspectief dus, had spijtoptant Rusland op redelijke gronden en wellicht zelfs met enig kans op succes, met haar territoriale aanspraken de gang naar het Hof in Den Haag kunnen maken. Voor de duidelijkheid: het hof in Den Haag, het internationale hof dus, niet het Gerechtshof Den Haag (dat ook stellig en in z’n geheel, tot en met de laatste deurknop gewraakt zou worden door Rusland vanwege de Yukos uitspraak).
Maar daar had het bij moeten blijven.

De tweede en laatste gedachte is deze.
Gegeven de voorgeschiedenis en de stand van zaken in de ‘natiekraamkamer’, kan het Vrije Westen beter op slechts drie fronten cq. manieren zich vol in het geschil storten:
(i) Rusland en de Russen overal uitkotsen en tot en met de goedkoopste Matroesjka, alle inkoop uit en levering/dienstverlening aan, dat land afbouwen (te beginnen met energie en zeewaardige jachten, niet met de Matroesjka);
(ii) Oekraïne alle wapens leveren die Oekraïne nodig heeft om de Russen uit het land te smijten en te voorkomen dat ze het nog een keer proberen;
(iii) Oekraïne alle economische hulp en toegang tot ‘onze’ wereld geven nodig, opdat de schade aangericht door Putitler en de hunnen (sic en zo bedoeld) wordt hersteld.

Precies wat we nu doen, dus, met een tandje erbij waar mogelijk.

‘Het land’ waaruit uitgesmeten kan worden, omvat wat mij betreft wel de ‘volksrepublieken’ Donetsk en Loegansk. Die zijn immers – om in de beeldspraak te blijven – als zakken aardappelen gestolen door Rusland in een teken van haar vijandschap jegens Oekraïne. Maar niet de Krim. Zie boven.
Echter, indien de Krim niet via militair geweld ‘terug’, dan ook niet de Donbas ‘heen’, kan gezegd worden, met een onzuivere verwijzing naar opschorting conform het BW of het ‘nemo auditur propriam turpitudinem allegans’.
Je bent Nederland civilist of niet.

Ik zet de kachel op 15, neem géén glaasje wodka tegen de verkilling en wacht af.

BalieBreed

* De omslag afbeelding is een schilderij van Ilja Repin genaamd ‘Brief aan de Sultan’.
Zaporozjische kozakken – nu maar even beschouwd als voorlopers van Zelensky c.s. – schrijven een brief vol beledigingen aan de Turkse sultan Mehmet IV, die had geëist dat ze zich aan hem onderwerpen.
Kan dienen als actuele sfeerimpressie van het Mariinski paleis in Kiev? Had iemand Putitler moeten aanraden dit schilderij even te bekijken in Sint-Petersburg, alvorens zich in het avontuur te storten?