Mooie scène in de 1986 film Crocodile Dundee I: luidruchtige patjepeeërs in SUV’s jagen ’s nachts, bijgelicht door koplampen en floodlights, in een bos op kangaroos. Toeterend en uitgelaten schreeuwend zaaien ze dood en verderf. Totdat hoofdpersoon Mike ‘Crocodile’ Dundee vanachter een boom, een dode kangaroo voor zich houdend – waardoor deze het geweer lijkt te hanteren – terugschiet (op de koplampen en floodlights, dat wel). Uit met de pret. Op de vlucht, de schietrage meute.

Dit is in kort bestek het kantelpunt waar de strijd in en om Oekraïne zich op dit moment bevindt. Een asymmetrische strijd.

Eerst even dit.
Wat Zelensky c.s. tot nu gepresteerd hebben tartte iedere verwachting en tart nog steeds iedere verbeelding (behalve de Hollywood verbeelding waarin de aarde, zo niet het heelal in twee of drie keer125 minuten gered kan worden van schurken of aliens door een groepje vastbesloten mannen en vrouwen). Deze vaststelling is een ceterum censeo dat nooit mag ontbreken als iemand binnen de grenzen van onze vredige landjes van alles vindt van die oorlog en het verloop daarvan.

Maar dan.
Het ‘westen’ steunt Oekraïne. Terecht. Die steun is adembenemend. Maar tegelijk blijft Oekraïne door het ‘westen’, door ons, vanuit onze vredige landjes, in een heilloze, moreel niet te verdedigen rol gehouden. De rol van schietschijf. Schietschijven zijn voor plezierschieten en wedstrijdschieten. Schietschijven winnen geen oorlogen.
De gemiddelde, onschuldige burger Rus, kan nu met afschuw. of met plezier, of met trots, of met iets daar tussenin toekijken hoe Oekraïne aan flarden word gebombardeerd, als schietschijf, als weerloze kangaroo, zonder tegenvuur te zien of zelfs maar te vrezen. Oorlog als een game, eigenlijk. Afschuwelijk, fantastisch, maar een game. Zolang dit zo is, gaat voor het Russische regime de motivatie, want het gemak, van het oorlog voeren in Oekraïne niet voorbij.
Wil het ‘westen’ dat er een voor Oekraïne acceptabel einde aan de strijd komt, dat er een acceptabele vrede komt, dan zal Oekraïne uit de rol van schietschijf moeten. Dat betekent dat militaire locaties in Rusland van waaruit Oekraïne aan flarden wordt gebombardeerd en alle faciliterende infrastructuur, kunnen worden bestookt met de meest doeltreffende conventionele wapens die er beschikbaar zijn. Lange afstand wapens dus.

Angst voor een nucleaire escalatie van het conflict kun je zeker niet afdoen als puur imaginair. Ook niet als het de angst is van een Duitse bondskanselier wiens lichaamstaal en mimiek verraden dat hij elke avond het donker onder z’n bed door de lijfwacht laat controleren op aanwezigheid van spoken, alvorens zich erop te leggen. Welke tegenover de volkerengemeenschap verdedigbare ‘rode lijn’ wordt evenwel overschreden indien Oekraïne zich ‘verwandelt’ van op de rug liggend, pootjes omhoog, louter doelwit naar effectief terugschietend slachtoffer van een volkenrechtelijk verboden veroveringsoorlog.

Zelensky roept om loslaten van de hem opgelegde beperkingen aan de oorlogsvoering, met kracht van argumenten. Poetin schreeuwt ons toe, krijst ons toe, dat het afgelopen moet wezen met de asymmetrie (waarin Rusland naar hartenlust alles kan vernielen en geen repercussie heeft te duchten en Oekraïne alleen, als in een game, inderdaad, de explosieven uit de lucht mag proberen te schieten). Poetin krijst met kracht van daden. Dezer dagen nog weer met een barrage van raketten en drones op alle hoeken van Oekraïne, vanaf bases in gebieden in Rusland waar de onschuldige Russische burgers, met hun speciale Russische ziel, het uiteindelijk allemaal best vinden.

Het moet afgelopen zijn met deze asymmetrie. En dit alles klemt te meer vanwege die andere asymmetrie in de oorlog.

Het kanonnenvoer aan Russische zijde wordt vooral gerekruteerd in de buitengewesten. Zonder onderzoek stel ik de mensen in die buitengewesten arm zijn, zonder vooruitzichten en dat de mannen veel drinken en, indien getrouwd, regelmatig hun vrouw aftuigen. Vooroordelen, inderdaad.
Tekenen voor deelname aan de ‘speciale militaire operatie’ in Oekraïne brengt al meteen behoorlijk geld in het laatje. Dat zal stellig ook meteen worden verzopen, niet aangewend voor een studiebeurs voor de kinderen.
Maar dan het sneuvelen. Dat sneuvelen levert een staatspensioen op voor de nabestaanden. En gesneuveld wórdt er daar in Oekraïne, bij duizenden tegelijk. Dus stel je het even voor: je bent als echtgenoot op slag verlost van een voortdurend dronken partner die het weinige geld verbrast en je voortdurend in elkaar slaat, en je kostje is ineens gekocht. Als dat geen win/win is.
Er zullen zakdoeken worden vol geschreid, in die buitengewesten, als het overlijdensbericht binnen komt van de man die vooral zoop en sloeg. Aspect van de speciale Russische ziel. Voor zover het geen onversneden krokodillentranen zijn – en wie zal daar iets lelijks van zeggen – is het ongetwijfeld en met goede reden (ook) een voorschot op vreugdetranen. Omdat er geld binnenkomt dat niet meteen wordt omgezet in wodka en er geen mishandelingen meer hoeven te worden geïncasseerd.

Misschien laat een deel van de rekruten uit de buitengewesten zich wel inlijven en doodschieten in volle wetenschap van die waarschijnlijke afloop. Als boetedoening voor het drinken en slaan, in een ultieme poging dus iets van het leven te maken, een ‘goed mens’ te zijn. Want ook dat is een aspect van de speciale Russische ziel, zo leert de (oudere) Russische literatuur.

De tweede asymmetrie kunnen we niet verhelpen. De eerste wel. Misschien moet Zelensky maar eens goed gaan spoken onder het bed van de Bondskanselier.